Vietnam

De slaapbus was niet echt een succes. Het leek alsof je met je benen in een halve doodskist lag. Roeland kon zijn benen helemaal niet strekken. De grens van Laos naar Vietnam ging aangenaam. We hadden het visum al in het paspoort staan en hadden alleen nog een binnenkomst stempel nodig. De grensovergang was hoog in de bergen. Het was mistig en er stond een stevige wind. Wij de bus uit voor een stempel. Het was koud!! Niet normaal gewoon. We waren nu twee maanden warm weer gewend en stonden te klappertanden bij de douane. Gelukkig hadden we een lange broek en een vest, maar zelfs dit was niet genoeg. Zonder moeite kregen we een stempel en konden wij snel de bus weer in.

We kwamen rond 20:00 aan in Da Nang. Een opkomende stad in het midden van Vietnam. Wij hadden in Hoi An een homestay geboekt en pakten een taxi richting Hoi An. Dit was zo’n 20 min rijden en koste €13,-.

Hoi An staat bekend om zijn kleermakers en (authentieke)binnenstad. Het is een schattig stadje waar veel toeristen zijn en veel prullaria verkocht word. Het voordeel van Hoi An is dat het ook een strand heeft, wat zo’n 5km van het stadscentrum ligt. De homestay waar wij sliepen was bij het strand. Helaas was het regenachtig weer en koud. Het had veel geregend in Vietnam, een staartje van de tyfoon vanuit de Filipijnen. Het oude gedeelte waar ook een gracht loopt stond buiten de kades en het water kwam tot aan de eerste straat van het stadje. Dit was wel even een ander gezicht dan een jaar geleden met 30 graden.

Vorig jaar hebben Mike en Frans hier in Hoi An een pak laten maken. Wij wilden nu ook weer kleding laten maken en gingen naar dezelfde kleermakers. Na een minuut was er weer herkenning en meteen lachen, gieren, brullen met de twee dames. Roeland ging voor twee linnen overhemden en twee linnen broeken. Mike ging voor twee linnen overhemden en ik ging voor twee katoenen shirts en een kort spijkerboekje. De maten werden opgemeten en we konden de volgende dag terug komen om het te passen.

Toch hadden we één dag mazzel. Het was mooi weer. Het water was al weer gezakt in de stad en konden de bruggen en kades weer zien. Aan het einde van de middag konden we nog even op het strand kunnen liggen maar al snel sloeg het weer om.

Na twee keer terug te zijn gegaan naar de kleermakers waren alle aanpassingen voltooid en konden we door naar Da Nang. Op zoek naar motors, om verder te gaan richting het noorden. Ik heb via een website een gast kunnen vinden die toevallig drie Honda Wins 110cc te koop had. Na wat heen en weer contact gingen we langs bij de verkoper. Er waren er al twee klaar om te gaan de andere kon de volgende dag opgehaald worden.

Voor Mike en Roel was het nieuw, de motors zijn manueel en er moet geschakeld worden. Door mijn jeugdbrommer had ik al de ervaring. We namen één motor mee. Het is best riskant om te rijden in Vietnam als je nog niet weet hoe het moet. De volgende dag kwam de motor gast naar ons hotel omdat er van alles aan de hand met de ene motor die we mee hadden gekregen. De toeter ging constant af en er kwam rook uit de bedrading. Het bleek dat de bedrading klemde tussen het frame. Nou dit heeft een aantal dagen geduurd voordat we tevreden waren over de motors.

Tegelijkertijd hadden we via via gehoord waar ze eventueel Macbook Pro’s repareren. Mijn laptop was nog steeds stuk en deed niks bij het vervangen van een andere schijf. Dus er was iets anders aan de hand. Die gast wist na een paar uur wat er aan de hand was en zei dat het de connector was. Macbook afgeleverd en het zou een paar dagen duren voordat het onderdeel binnen was. Dit was geen probleem, konden wij mooi de motors testen.

Da Nang heeft ook een strand met vrij hoge golven. Surfen was dan een optie. We hebben twee dagen een plank gehuurd en waagde ons in de golfen. Na tientallen keren proberen was het toch een paar keer gelukt om te staan op de schuimkoppen van de golfen. De volgende dag konden we alle drie onze armen niet meer omhoog krijgen van de spierpijn.

Het weer werd maar niet beter. Twee weken waren we in Vietnam en hadden nog maar twee dagen zon gehad. We hoopten dat het opklaarde als we op de motor verder gingen maar dat was niet zo. De eerste bestemming zou Hué zijn, een stad zo’n 100km verderop. Het begin van de route reden we in de bergen langs de kust. De Hai van Pass; een van de bekendste routes omdat het een prachtig uitzicht heeft op zee. Voor ons was dit niet het geval vanwege veel mist, regen en 17 graden. We hadden een regenbroek en jas aan maar dit was zeker niet voldoende. De regen kwam er gewoon dwars doorheen en het werd kouder en kouder.

Het was net donker en wij arriveerden in Hué. Helemaal tot op het bot koud waren we maar we hebben het gehaald. Gelukkig was onze gastvrouw van het hotel 102 jaar oud en liet ons gauw naar binnen met een hele vriendelijk begroeting. Eerst die natte spullen uit en ons opwarmen. Het vervelendste is dat de natte kleren ook niet drogen omdat de zon niet schijnt en bijna niemand een droger heeft. Achja, wij wilden het avontuur aangaan en de Ho Chi Minh Road rijden met de motors ondanks het weer.

Volgende bestemming: Khe Sanh. Dit was 140km rijden in de bergen van West-Vietnam tegen de Laotiaanse grens aan. Gelukkig regende het nog steeds en wij gingen weer op pad. Beter aangekleed en tassen beter beschermd tegen het opspattende water en modder. De route door de bergen was fantastisch! Ook ondanks de regen was het geweldig. De krulwegen, het groene uitzicht met riviertjes en (bijna) geen verkeer op de weg. Halverwege stopte het met regenen wat een groot feest was en we gingen bergafwaarts. Roeland en Mike hadden bijna op hetzelfde moment dat de ketting eraf lag, gelukkig was de ketting niet gebroken en konden we verder.

Aangekomen in Khe Sanh was het nog steeds 17 graden en vrij koud. Het dorp lag boven in de bergen met daarom veel mist en wind. Het was een lang uitgerekt dorp met veel winkeltjes en een paar hotels. We kozen een wat luxer hotel om op te warmen. Gelukkig was het in het hotel net zo koud als buiten, maar er was wel een warme douche.

Het was 132km rijden naar het volgende dorp met slechts één hotel. We hadden ongeveer 15km gereden toen Roeland zijn ketting brak. Ik reed terug naar de eerste de beste monteur langs de weg. Gelukkig zijn dit er veel en was ik binnen 20 minuten bij een monteur die mee reed naar de jongens. Schakeltje ertussen, spannen, alles even checken en Roel kon weer rijden. De monteur vroeg 100k Vietnamese dong (€4) voor zijn service. Nou maar hopen dat de volgende 120 km er niks gebeurt, want dat zitten we midden in de bergen en dat op oudjaarsdag.

Het dorp had één restaurant met karaoke en een hotel. Wij waren de enige gasten en hadden een soort van balzaal voor onszelf. Na wat gegeten te hebben in een openlucht restaurant, je kan het eigenlijk geen restaurant noemen maar meer een huis waar ze eten verkopen, werden we de karaoke zaal in gesleurd. Een stel Vietnamezen vond het prachtig dat wij gingen zingen en bier drinken. Elke keer bij een slokje bier werd "Vietnam! Ho Chi Minh!” geroepen. Wij dus maar mee doen en we keken onze ogen uit en gingen natuurlijk helemaal stuk om het slechte karaoke zingen van de Vietnamezen en dat van onszelf natuurlijk. De muziek stond op 80% en de microfoons op 100% qua geluid. Moet je na gaan hoe hard alles stond. Na een paar biertjes keerden we terug naar onze balzaal. Bier namen we mee, het was tenslotte oudjaarsdag. Met moeite ben ik tot 00:00 wakker gebleven en de jongens dansten op goede muziek. Het was een bijzondere maar zeer vermakelijke afsluiter van 2016!

Na een wat brakke ochtend gingen we door naar Phong Nha. Het was zo'n 94km rijden dus dat viel mee. Het regende nog steeds en weer had onze kleding niet de kans gekregen om te drogen. Vooral onze schoenen begonnen aardig te stinken die al 4 dagen nat waren. Het prachtige gebied van Phong Nha is ook een national park “Ke Bang” dat bekend staat om zijn grotten. We hebben er één bezocht wat zeker de moeite waard was. De grot is 30km lang in totaal, wij hebben denk ik 1 km gelopen wat zeer indrukwekkend was. Phong Nha is een opkomende toeristenplaats door zijn omgeving en grotten. Dat betekend ook westers eten, waar wij wel even aan toe waren na alleen maar rijst te hebben gegeten in de bergen.

Het was al twee dagen droog en onze kleren waren gewassen. Motorbikes weer even een algehele check gegeven en we konden weer verder. Roeland was jarig dus die ging op een versierde motor verder rijden. Volgende stop was 133km naar het plaatsje “Huong Khê”. Het was een groot feest de eerste dag rijden zonder regen. Dit plekje was niet boeiend en de volgende plaats (137km Tân Ky) ook niet echt. We liepen door deze staten als een soort van Maxima, Wimlex en Beatrix. In deze steden komen weinig blanco’s. Iedereen staarde ons aan en zei ‘hello’. Het gekke was dat in deze stad wel een best luxe hotel stond naar vergelijking tot het aanbod van de stad.

Naar mate we verder noordelijk reden werd het landschap platter met veel minder bergen. We merkten dit vooral aan de snelheid die we konden rijden en het aantal kilometers per dag. Het ging voorspoedig. Onderweg nog even langs de monteur, Roel zijn achterband ging een beetje wiebelen. Maar verder reden we pittig door.

Het was 142km naar Thanh Hôa. Hier hebben we in een zeer luxe hotel geslapen. Het hotel bood ook massage aan, en wij hadden wel een klein beetje last van alles doordat we op de motor de hele tijd in dezelfde houding zitten dus wij erheen. Het was al een beetje vaag qua staff. Die moesten opgebeld worden en kwamen aan in hele strakke jurkjes. De dame begon de massage en het was best aardig. Iets minder dan verwacht bij zo’n hotel, maar goed. Na 50 min vroeg ze of ze ook verder moest gaan met “intiem” masseren. Nou die had ik maar even overgeslagen en de massage was klaar. Ik kwam terug en daar stonden Mike en Roeland die precies hetzelfde hadden gehad. Alleen Mike had een meid die niet kon masseren en alleen op het laatste doelde. Dit was wel even een tegenvaller van zo’n hotel. Maar ach, wel weer een grappig verhaal.

Volgende stop was 61km naar Ninh Binh, Tam Coc. Mike en ik zijn hier al geweest met onze vorige trip en wisten dat Tam Coc een mooie omgeving heeft met een leuk boottochtje door de grotten. In juni staan de rijstvelden in bloei en nu was het een modderpoel. Dit was wel even een ander gezicht en zeker minder mooi. De boottocht was wel leuk, we hadden een leuke dame die ons in de rondte roeide.
Vervolgens nog 94km naar Hanoi. Mijn eindbestemming in Vietnam. Ik heb besloten om door te gaan richting het zuiden omdat de tijd begint te dringen. De jongens zijn van plan naar een paar plekken te gaan waar ik al ben geweest of geen tijd voor heb. Ik heb besloten niet mee te gaan en richting Noord-Laos te vliegen. Ik vind het natuurlijk jammer dat we het niet afmaken met ons drieën, maar ik zit vast aan een tijdslimiet.

We waren gearriveerd in Hanoi en ik had mijn motorbike al op internet gezet om deze te verkopen. Binnen één middag had ik al contact met een backpacker en ik heb de motor de volgende dag voor bijna de aankoopprijs verkocht aan deze jongen. In totaal hebben de jongens en ik tot nu toe 1033 km gereden over de Ho Chi Minh Road. Dit was echt geweldig. Ondanks de regen en de kou hebben we prachtige uitzichten, bergen en landschap gezien. Mijn motorbike heeft het goed uitgehouden en heeft met kleine aanpassingen prima gereden.

Ik had een afspraak gemaakt met mijn vorige stage om gedag te zeggen en langs Friendship Village te gaan. Het was een leuk terugzien van Que, mijn voormalig stagebegeleidster. Verder bracht een andere jongen ons naar Friendship Village. De meiden die ik therapie heb gegeven waren mega-enthousiast dat ze me weer zagen. Dit was wel een bijzonder momentje. Hung, één van de meiden nam Mike bij de arm en we liepen over het terrein. Na een half uurtje rond te hebben gelopen gingen we weer weg en we wensten de meiden het allerbeste, hopend op een volgende ontmoeting.